ADAB MANA ADAB

Assalamualaikum.
Heyyo.

Apa khabar?lamanya aku tak menulis ini.
Maklum la busy sikit.
Penat sentiasa.
Tak ada masa.
Pergi sekolah pukul7,sambung pula dengan kelas tambahan sampai pukul 3,sambunh pulak dengan latihan choral speaking sampai pukul 5.
So hari hari memang aku penat

Okay tak apa.tu bukan apa yang aku nak cerita.

Aku je ke yang waktu kecil parents marah paksa suruh ucap terima kasih.
Jangan ambil barang orang tanpa izin.
Jangan selalu meminta minta,nanti orang tak suka.
Buat salah mengaku salah.minta maaf.

Aku je ke yang parents aku paksa?
Aku rasa semua orang sama.
Parents ajar benda yang sama.

Tapi bila dah besar ini,mana hilangnya adab itu?
Kenapa berat mulut sangat ke nak ucap terima kasih?nak mengaku salah?nak minta izin bila nak pinjam barang orang?


Aku perasan benda ini lama dah.
Kenapa eh?
Bila besar dah rasa besar kepala ke?
Boleh buat suka hati?
Macam itu ke?

Kadang aku tengok,
Dah la ambik barang orang tanpa izin,
Lepas itu,
Tak ucap terima kasih.
Buat macam biasa.

Kadang penat la aku buat sesuatu tu,
Penat kerah otak.
Dah la nak tiru tak cakap nak tiru.
Lepas itu main ambik.
Terima kasih pon tak ada.

Can you please say thank you?so at least the person who did it feel worth.

Kalau kita buat baik,
Orang tak pernah nak hargai.
Bila kita buat salah.
Bukan main mengungkit.
Itu dan ini.

Susah sangat ke kita nak hargai setiap pengorbanan?susah sangat ke nak memberi ucapan yang at least boleh buat orang tersenyum?

Kau pergi rumah orang,kau tak bagi salam.kau main masuk je.kau terus ambik pinggan makan.pastu kau letak je pinggan tu kat sinki.then kau blah dari rumah itu.

Agak agak tuan rumah tu sakit hati tak?

Ha gitu la apa yang orang lain rasa.

Brb.will continue in part II

Comments

Popular Posts